ιαπωνικό σφενδάμι Χαιρετισμούς, το όνομά μου είναι Μπαράν. είμαι 40χρονος πολιτικός μηχανικός. Κάνω μηχανική έργων σε μια νεοσύστατη μικρή κατασκευαστική εταιρεία. Περισσότερο από το ήμισυ της ημέρας μου δαπανάται στο γραφείο στο γραφείο. Δεδομένου ότι ο χώρος εργασίας ήταν νέος, δεν υπήρχαν υπάλληλοι στο γραφείο εκτός από εμένα. Έψαχνα τηλέφωνα, συναντήθηκα με το προσωπικό στον τομέα και τις εταιρείες με τις οποίες συνεργαζόμαστε, καθώς και την προετοιμασία και την κατάρτιση έργων. Μερικές φορές τα πράγματα διαταράσσονταν όταν έπρεπε να πάω στο γήπεδο. Η γυναίκα του θυρωρού ήρθε και καθάριζε το διαμέρισμα λίγες μέρες την εβδομάδα, και αν δεν ήταν για εκείνη, θα είχα καεί εντελώς.

Είπα στο αφεντικό μερικές φορές να πάρει κάποιον έμπειρο στο σχέδιο που θα μπορούσε επίσης να κάνει γραμματειακή εργασία, αλλά δεν άκουσε. Αλλά στο τέλος, μετά από όλη μου την επιμονή, είπε: “ένας μακρινός συγγενής μου έχει μια κόρη, σπουδάζει πολιτικό μηχανικό, θα ήταν χρήσιμο ένα τέτοιο άτομο για εσάς; όταν ρώτησε, ” Είναι χρήσιμο, απλά αφήστε τον τουλάχιστον να κοιτάξει τα τηλέφωνα και να πάρει μερικά από τα έργα ζωγραφικής μακριά από μένα!Είπα. “Εντάξει, τότε θα του πω να έρθει να σε δει, αν λειτουργεί για αυτόν, το παίρνεις, αν δεν λειτουργεί, στείλε τον μακριά!” είπε. Το αφεντικό ήταν ένα ανοιχτόμυαλο άτομο, θα απαλλαγεί από το να δίνει επιπλέον χρήματα για να προσλάβει έναν φοιτητή για τρία λεπτά, για να πάρει ασφάλιση. Αλλά δεν το έκανα, τουλάχιστον επειδή θα ελαφρύνει λίγο το βάρος μου.

Την επόμενη μέρα, το τηλέφωνό μου χτύπησε ενώ δούλευα. Ήταν το νεαρό κορίτσι για το οποίο μιλούσε, ο καλών, το όνομά της ήταν Tuğçe. Είχε τη διεύθυνση του χώρου εργασίας του, αλλά δεν ήξερε πώς να φτάσει εκεί επειδή δεν γνώριζε την Κωνσταντινούπολη, μου ζήτησε να ορίσω μια τοποθεσία. “Εντάξει, θα το στείλω αμέσως!”Έδωσα τη θέση λέγοντας, έγραψα επίσης πώς θα έρθει.

Περίπου δύο ώρες αργότερα, όταν χτύπησε την πόρτα, την άνοιξα. Όταν ένας μαθητής λέει, μια τσάντα στην πλάτη του, ένα σημειωματάριο στο χέρι του, ένα χάρακα Τ κ. λπ. Περίμενα κάποιον που ήταν, ενώ μπροστά μου ήταν ένα ψηλό και λεπτό, μοντέλο-όπως κορίτσι. Φορούσε ένα μπλε τζιν με κοντά κοκαλιάρικα πόδια και μια ελαστική στράπλες μπλούζα. Η κοιλιά, το στήθος και οι ώμοι της ήταν γυμνοί. Φορούσε μπλε παπούτσια με μυτερά ψηλά τακούνια.

Μπροστά σε αυτή την άποψη, σκέφτηκα αρχικά ότι ακούγεται λάθος και είπα: “με συγχωρείτε, ποιον κοιτούσατε;”Ρώτησα. “Έψαχνα τον κ. Μπαράν, είχα μια συνομιλία στο τηλέφωνο …”όταν είπα, το νόμισμα έπεσε. “Είναι ο μπάραν σου, με γνώρισες, εδώ, έλα μέσα!Είπα. Πέρασε μέσα, συνοδευόμενος από το χτύπημα των παπουτσιών του στο γυαλισμένο παρκέ. Τα στενά παντελόνια της ήταν σφιχτά τυλιγμένα γύρω από τα πόδια, τους γοφούς και τον κώλο της. Δεν υπήρχε ζώνη στο ψηλόμεσο παντελόνι του. Ο καβάλος του και οι στρογγυλεμένες γραμμές του κώλου του ήταν εντελώς ορατές. Δεν μπορούσα να βγάλω τα μάτια μου από την καμπύλη της λεπτής λευκής μέσης της και του υπέροχου κώλου της για λίγο.

Όταν είπα, ” ο κ. Ναζμί μου είπε ότι ήσουν φοιτητής…”και είπε,” Υποθέτω ότι δεν ταιριάζω αξιοπρεπώς στο προφίλ των μαθητών σου;”είπε χαμογελώντας. “Estağfurullah, φαίνεται ότι είμαι λίγο μεγάλος, παρακαλώ!”Του ζήτησα να πάει στο τραπέζι της συνάντησης. Έβαλε τη λαμπερή μαύρη τσάντα της στο τραπέζι στο χέρι της και κάθισε στην καρέκλα. Στάθηκα μπροστά του και ρώτησα αν επρόκειτο να πιει ένα ποτό. “Ευχαριστώ!”όταν είπε απαλά ότι δεν ήθελε, Του είπα για τον εαυτό μου, τι κάναμε, τι είδους άτομο χρειαζόμασταν. Άκουσε με ενδιαφέρον.

Ενθουσιάστηκε όταν του ζήτησα να συστηθεί. Είπε ότι ήταν η πρώτη του συνέντευξη για δουλειά. “Παρακαλώ χαλαρώστε, δεν υπάρχει τίποτα για να ενθουσιαστείτε!Είπα. Είπε ότι ήταν από την Αττάλεια, ότι η οικογένειά του ζούσε εκεί, ότι σπούδαζε εδώ σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο με μισή υποτροφία. Ήταν ένα από τα ψεύτικα πανεπιστήμια που έχουν πολλαπλασιαστεί σαν μανιτάρια τα τελευταία χρόνια. ήταν 19 ετών και στη δεύτερη τάξη. Έμενε σε ιδιωτικό κοιτώνα κοριτσιών. Είχε συζητήσει το θέμα των χρημάτων με το αφεντικό και συμφώνησε, δεν συμμετείχα σε αυτό το μέρος.

Ήταν πρόθυμος, αλλά δίσταζε γιατί θα ήταν η πρώτη του εργασιακή εμπειρία. “Μην φοβάσαι ότι δεν μπορώ, δεν μπορώ, μην φοβάσαι. Είναι δύσκολο στην αρχή, αλλά μετά τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. Θα σε βοηθήσω κι εγώ, θα κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ. Το σχολείο δίνει μόνο θεωρητικές γνώσεις, ο χώρος εργασίας είναι ο τόπος που θα σας δώσει τα πραγματικά προσόντα μηχανικού!”Είπα να πείσω. Τελικά, είπε, ” Εντάξει τότε!”συμφώνησε, λέγοντας.

Του ζήτησα να ορίσει τις ώρες εργασίας σύμφωνα με το πρόγραμμα μαθημάτων. Όταν είπα, ” όχι πάντα, αλλά μερικές φορές μπορεί να είναι απαραίτητο να παραμείνετε σε βάρδια, μερικές φορές είναι απαραίτητο να εργάζεστε τα Σάββατα…”όσο δεν είναι πολύ αργά, δεν θα με πειράξει. Πρέπει να πάω στον κοιτώνα πριν τις 23: 00 αλλιώς ψάχνουν το σπίτι!” είπε. “Όχι, δεν θα αργήσουμε τόσο, θα σε αφήσω σε αυτές τις περιπτώσεις!”ήταν χαρούμενος όταν είπα.

Όταν φεύγω από το Tugçe, νιώθω (Ουάου, τι είναι αυτό, η γυναίκα μου θα έτρωγε το κεφάλι μου αν το είδε αυτό!) “Είπα. Η Tuğçe ήταν ένα πραγματικά όμορφο και ελκυστικό κορίτσι. Είχε μαύρα μαλλιά που έρχονταν κάτω από την πλάτη του, λευκό δέρμα, μεγάλα καστανά μάτια, διαμορφωμένα μαύρα φρύδια. Αν ήταν μοντέλο αντί να δουλεύει εδώ για τρία λεπτά, θα κέρδιζε πολύ περισσότερα. Στην εποχή μου, υπήρχαν 5 κορίτσια σε ολόκληρο το Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών. Ήταν ανώμαλοι, σπασίκλες παντού, πολύ. Δεν θα μπορούσαμε να δούμε ένα κορίτσι σαν τον Tuğçe στα όνειρά μας.

Το αφεντικό τηλεφώνησε και ρώτησε αν είχε φτάσει το κορίτσι. “Έφτασε, θα ξεκινήσει αύριο!Είπα. “Πώς σου αρέσει, κορίτσι, είναι χρήσιμο για σένα; όταν ρώτησε, ” Θα τα καταφέρουμε τώρα!Είπα. Ενώ μου άρεσε πάρα πολύ.

Την επόμενη μέρα το απόγευμα, υπήρχε ένα χτύπημα στην πόρτα, ήταν Tuğçe. Αυτή τη φορά φορούσε μαύρο τζιν με κοντά σφιχτά πόδια. Έσφιξε τους μηρούς, τη βουβωνική χώρα και τον κώλο της σαν το χθεσινό μπλε τζιν. Και πάνω από αυτό, φορούσε ένα λεπτό πουλόβερ που άφησε και πάλι τον ομφαλό της εκτεθειμένο. Περπατούσε έτσι παρά τον δροσερό καιρό έξω. Είχε χοντρές ψηλοτάκουνες μαύρες μπότες στα πόδια του.

Το γραφείο όπου επρόκειτο να εργαστεί ήταν μέσα, απέναντι από την πόρτα εισόδου. Επειδή ο φορητός υπολογιστής του δεν είχε φτάσει ακόμα, είπε: “σηκώστε μια καρέκλα και καθίστε δίπλα μου!”Είπα, δείχνοντάς του το δωμάτιό μου. Τουλάχιστον μπορούσε να με κοιτάξει ενώ ζωγράφιζα και να μάθει κάτι, να κρατάει σημειώσεις. Πρώτα, σας έδειξα γύρω από το μικρό γραφείο, σας έδειξα την κουζίνα και το μπάνιο. Υπήρχε ένα δωμάτιο στο γραφείο εκτός από το δωμάτιό μου όπου το αφεντικό έμεινε όταν ήρθε, αλλά η πόρτα ήταν πάντα κλειστή.

Τράβηξε την καρέκλα μελέτης δίπλα μου και κάθισε, ρίχνοντας τα πόδια του το ένα πάνω στο άλλο και άρχισε να κρατάει σημειώσεις στο ημερολόγιό του. Η μυρωδιά του έντονου αρώματος γέμισε το δωμάτιο. Κατά καιρούς έσκυβε προς την οθόνη για να βλέπει πιο κοντά. Σε τέτοιες στιγμές, υπήρχε μόνο μια παραπλανητική απόσταση μεταξύ μας. Τα διογκωμένα στήθη της, που την έκαναν να φαίνεται μεγαλύτερη από την ηλικία της, προεξέχουν κάτω από το λεπτό πουλόβερ της. Εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα να βοηθήσω τον εαυτό μου να μην προσκολληθεί στα παχιά ροζ χείλη της.

Το κορίτσι ήταν μια απόλυτη καταστροφή. Ήμουν παντρεμένος με δύο παιδιά. Ούτε εγώ ήμουν τρελός. Είχα μια ωραία και τακτική γαμημένη ζωή με τη γυναίκα μου, αλλά η ομορφιά του κοριτσιού, η φρεσκάδα και η ζωτικότητα της ηλικίας των 19 φύσηξε το μυαλό μου. Το πουλί μου γινόταν σκληρό είτε το ήθελα είτε όχι.

Όταν εργαζόμασταν, αποκαλούσαμε ο ένας τον άλλον “κυρία” και “Κύριος”. Δεν ήθελα να φανώ αγενής σε αυτόν καλώντας τον με το μικρό του όνομα από την πρώτη μέρα. Ωστόσο, έσπασε αυτό το τείχος Tugçe και είπε, “αρκεί να με αποκαλείς Tugçe, δεν χρειάζεται να με αποκαλείς Κυρία!”είπε χαμογελώντας. Είπε ότι αξιοπρεπώς λαμβάνοντας υπόψη τη διαφορά στη θέση και την ηλικία μεταξύ μας. “Εντάξει, όπως θέλετε!”Είπα με χαρά.

Ο Tuğçe ήταν στη δεύτερη τάξη, αλλά ήταν πολύ ελλιπής στο σχέδιο. Δεν ήξερε πώς να κάνει πολλά πράγματα, μπερδεύει εντολές. Έπρεπε να καλλιεργηθεί και αυτό θα αύξανε το βάρος μου αντί να το μειώσω. Όταν είπα ότι σπούδαζα στη δεύτερη τάξη, νόμιζα ότι είχε μάθει κάποια πράγματα τώρα, αλλά έκανα λάθος. Παρ ‘ όλα αυτά, φαινόταν ότι θα κλείσει αυτό το χάσμα με την ομορφιά και τη γοητεία της. Τουλάχιστον επρόκειτο να κοιτάξω μια τέτοια ομορφιά αντί να κοιτάζω κενά στους τοίχους του γραφείου.

Σε ένα σημείο, του ζήτησα να μου δώσει τον κατάλογο των υλικών στο αντίθετο τραπέζι. Δεκέμβριος Σηκώθηκε και έσκυψε για να το πάρει στο τραπέζι, εκείνη τη στιγμή ο Στρογγυλός κώλος της κάτω από τα σφιχτά μαύρα τζιν της έλαμψε σαν τον ήλιο μπροστά στα μάτια μου. Τα ίχνη των ολισθηρών εσώρουχων ήταν ορατά κάτω από τα τζιν. Πήρε τον κατάλογο και κάθισε ξανά δίπλα μου. Του έκανα ερωτήσεις και του ζήτησα να απαντήσει κοιτάζοντας τον κατάλογο. Εισήγαγα τις πληροφορίες σύμφωνα με τις απαντήσεις του.

Δεν καταλάβαινε κάποια πράγματα, ήταν μπερδεμένος. Ήταν νευρικός, υπέφερε από απειρία, αλλά αυτά ήταν τα συνηθισμένα πράγματα της επιχειρηματικής ζωής. Η φωνή μου θα ήταν λίγο δυνατή και παρατήρησα ότι τα μάτια του ήταν υγρά. “Τι συμβαίνει, τι συμβαίνει;”όταν είπα,” δεν μπορώ να το κάνω!”λέγοντας αυτό, άφησε τον κατάλογο στο τραπέζι και έτρεξε στην κουζίνα. Πήγα μετά από αυτήν, καθόταν σε μια καρέκλα κλαίγοντας.

Γονάτισα μπροστά του και έβαλα τα χέρια του στα γόνατά του. “Όχι αν το κάνεις αυτό, θα είσαι δυνατός, θα είσαι αποφασισμένος. Διαφορετικά, είναι εύκολο να κλάψεις, όλοι το κάνουν, το κύριο πράγμα είναι να πετύχεις. Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις. Αν θέλετε να γίνετε πολύ καλός μηχανικός στο μέλλον, μην τα παρατάτε ποτέ!”Έχω πει λίγα λόγια από ανθρώπους σαν αυτό για να δώσω ηθικό. Αλλά τα λόγια μου δούλεψαν. Σκούπισε τα λεπτά δάκρυα που χύνονταν από τα λευκά μάγουλά του με το πίσω μέρος του χεριού του. “Με συγχωρείτε!”είπε, τραβώντας τη μύτη του.

Ισιώθηκα και έβαλα το χέρι μου στον ώμο του, “είναι εντάξει, ας κάνουμε ένα διάλειμμα αν θέλετε. Δεκέμβριος Θέλεις λίγο καφέ;”Ρώτησα. Γελώντας αλλά ακόμα με παλιά μάτια, σηκώθηκε και είπε: “παρακαλώ επιτρέψτε μου να το κάνω, δεν είναι δουλειά σου!” είπε. Με ρώτησε πώς ήθελα τον καφέ μου. “Εντάξει, όπως θέλετε!”Μπήκα μέσα λέγοντας.

Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε με ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι του. Το γραφείο μας ήταν στον όγδοο όροφο. Ενώ στεκόμασταν δίπλα-δίπλα, κοιτάζοντας τη θέα, πίνοντας τον καφέ μας, έκανα ερωτήσεις για να τον παρηγορήσω, μίλησα για άλλα θέματα. Της είπα, ” δεν έχεις σκεφτεί ποτέ το μόντελινγκ;”Ρώτησα. Φαινόταν ντροπιασμένος. “Λοιπόν, στην πραγματικότητα, σκέφτηκα, η μητέρα μου με υπέγραψε ακόμη και στο πρακτορείο στην Αττάλεια, αλλά η γιαγιά μου δεν ήθελε. Είναι τόσο θυμωμένος με τη μαμά!”είπε χαμογελώντας.

“Είστε ένα όμορφο κορίτσι, μπορείτε να κερδίσετε περισσότερα από τη μοντελοποίηση από ό, τι θα πάρετε από εδώ!”όταν το είπα αυτό, η ντροπή του αυξήθηκε ακόμη περισσότερο. “Ευχαριστώ!”είπε ευγενικά. “Μην παρεξηγείτε, παρακαλώ!”Είπα, τότε συνειδητοποίησα ότι τον ντρέπομαι. Ήμουν λίγο αδύναμος για τις σχέσεις ανδρών-γυναικών. Πίνω με άντρες στον κατασκευαστικό κλάδο εδώ και χρόνια. Γνώρισα ακόμη και τη γυναίκα μου χάρη στη μητέρα μου, ήμασταν μακρινοί συγγενείς.

“Παρακαλώ, τι εννοείς. Δεν είσαι ο πρώτος που το λέει αυτό!” είπε. Στη συνέχεια, για να αλλάξει το θέμα, έθεσε ερωτήσεις σχετικά με το γάμο και τα παιδιά μου. Υπήρχαν φωτογραφίες της γυναίκας και των παιδιών μου στο γραφείο μου. “Η γυναίκα σου είναι πολύ όμορφη!”είπε μετά. Είχε ντροπαλά βλέμματα αποφυγής όταν το είπε αυτό. Σταμάτησε για λίγο και είπε: “Έχεις κοπέλα;”Ρώτησα. Το πρόσωπό του ξεπλύθηκε λίγο, ” όχι, υπήρχε, αλλά χωρίσαμε, είμαι ελεύθερος τώρα!”είπε γελώντας. Τότε, νομίζοντας ότι ήταν αδιάκριτος, είπε: “λοιπόν, με συγχωρείτε!” είπε. “Δεν πειράζει.Είπα.